به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم  

                                زمن بریدی وبا هیچکس نپیوستم

کجا روم که بمیرم بر آستان امید ؟             

                             اگر به دامن وصلت نمی رسد دستم

شگفت مانده ام از بامداد روز وداع       

                           که بر نخاست قیامت چو بی تو نشستم

بلای عشق تو نگذاشت پارسا درپارس          

                                یکی منم که ندانم نماز چون بستم

نماز کردم واز بی خودی ندانستم             

                             که در خیال تو عقد نماز چون بستم

نماز مست شریعت روا نمی دارد          

                        نماز من که پذیرد که شب وروز مستم ؟

چنین که دست خیالت گرفت دامن من        

                           چه بودی ار برسید ی به دامنت دستم

من از کجاوتمنای وصل تو زکجا          

                           اگر چه آب حیاتی هلاک خود جستم

حــوصــله ام بـــرفــی سـت !
بــا یـک عــالــمه قنـــدیـــل ِ دلتـــنگی ،
از گــوشـه ی دلــــم آویـــــزان !
آهــــای !
کـــافــی ســت کمــی “هــا” کنــید ،
تـــا کــه “آب” شــــوم !

تو کدوم کوهی که خورشید 
از تو چشم تو می تابه 
چشمه چشمه ابر ایثار 
روی سینه ی تو خوابه 
تو کدوم خلیج سبزی
که عمیق ، اما زلاله 
مثل اینه پاک و روشن 
مهربون مثل خیاله 
کاش از اول می دونستم 
که تو صندوقچه ی قلبت 
مرهمی داری برای 
زخم این همیشه خسته 
کاش از اول می دونستم 
که تو دستای نجیبت 
کلیدی داری برای 
درای همیشه بسته 
تو به قصه ها می مونی 
ساده اما حیرت آور 
شوق تکرار تو دارم 
وقتی می رسم به آخر ...

از زمزمه دلتنگیم ،از همهمه بیزاریم

نه طاقت خاموشی ،نه تاب سخن داریم

تشویش هزار (آیا) ،وسواس هزار( اما)

کوریم و نمیبینیم ،ورنه همه بیماریم

ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب

گفتند که بیدارید ،گفتیم که بیداریم

من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته

☆امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم☆